وقتي اين پيغام نمايش داده مي شود مي تواند چند علت داشته باشد :
1- بلاك شدن آي پي شما توسط فايروال امنيتي سرور – اين مورد رايج ترين است
2- سرور در دسترش شما قرار ندارد و دسترسي تمام آي پي ها به سرور وجود ندارد.
3- موارد معدود ديگر
موارد 2 و 3 به ندرت اتفاق مي افتد.
اما مورد 1 كه رايج ترين آنهاست ، به علت هاي مختلفي روي مي دهد. برخي از آنها به شرح زير است :
1- تشخيص نرم افزار هاي امنيتي سرور بر اينكه اقدام ضد امنيتي انجام مي شود.
2- اتصال و تكرار كانكشن ها با تعداد بيش از چند صد بار كه سرور آنرا حمله فرض كرده و مانع دسترسي شما مي شود
توضيح درباره ( اتصال و تكرار كانكشن ها با تعداد بيش از چند صد بار ) : در برخي مواقع كاربر ادعا مي كند فقط يك يا چند بار متصل شده و كار خاصي انجام نداده ام.
معني واقعي اين است كه در واقع شما اقدام به اتصال بيش از چند صد بار در سرور نمي كنيد اما ممكن است پروسه عملياتي فانكشن ها چند صد اتصال را بوجود بياورد.
حل : اگر از آي پيديناميك استفاده مي كنيد اين موضوع با تغيير آي پي قابل است.
آي پي ديناميك چيست : در هر قطع و وصل شدن به اينترنت آي پي شما تغيير مي كند.
آي پي استاتيک : آي پي شما همواره ثابت است. از اين مورد بيشتر در موارد امنيتي مانند مديريت دوربين هاي مدار بسته ، كنترل و هدايت و … استفاده مي شود.
چگونه آي پي خود را تغيير دهم : ( مختص آي پي ديناميك )
1- با روشن و خاموش كردن مودم adsl , lan , vimax , …
2- استفاده از يك پيوند غير عامل مانند vpn , …
3- تماس با asp ارائه دهنده اينترنت
چگونه مشكل را حل كنم : ( مختص آي پي استاتيك )
در اين مورد شما بايد با پشتيباني شركت تماس بگيريد تا پس از بررسي آي پي شما را از حالت بلاك خارج كند.
امروز در آموزشگاه پیشگام وب در مورد Add A Record صحبت میکنیم
مواقعي پيش مي آيد كه به دلايل مختلف امكان استفاده از ساب دامين در هاست نيست و يا اين امكان در هاست موجود نمي باشد.
براي مثال :
آدرس http://domain.pishgamweb.net در ظاهر ساب دامين است اما در واقع A Record است به اين معني كه وقتي آدرس domain.pishgamweb.net را در مرورگر وارد مي كنيم اين آدرس از منبع ديگري فراخواني مي شود.
IP که به آن IP Address نیز گفته می شود مخفف Internet Protocol Address می باشد که بر مبنای این پروتکل به هر كامپیوتر در شبکه جهانی اینترنت یك آدرس منحصر به فرد اختصاص داده می شود به عبارت دیگر IP، شماره شناسایی هر کامپیوتر متصل به شبکه اینترنت است پس می توان گفت که IP، شماره شناسایی هر کاربر در اینترنت می باشد.
دنیای تکنولوژی پر از ناشناخته هایی است که هر کدام از ما نهایتا توانسته ایم بخش کوچکی از آن را درک یا تجربه کنیم ، هر روز با عبارات و پدیده های جدیدی روبرو می شویم که ناخود آگاه ذهن جستجوگرمان را به کاوش دارند ، عرصه وب نیز به عنوان زیر مجموعه ای از این دنیای پهناور، ناگفته ها و ناشناخته های زیادی می تواند در خود به صورت بالقوه و نهفته داشته باشد که البته دانستن تمام آنها نه لازم است و نه مقدور، اما برخی از موارد را می توان به عنوان دانش عمومی وب، مطالعه کرد و به خاطر سپرد، از این رو در این مطلب قصد داریم در حد امکان بپردازیم به یکی از این دانستنی های عمومی و آن اینکه ip چیست و چه کاربردی دارد؟
IP (آی پی) که آن را IP address هم می گویند در واقع مخفف عبارت Internet Protocol address یا آدرس های پروتکل اینترنت (شبکه جهانی) است که به صورت یک سری اعداد با قاعده، به هر وسیله ای (اعم از کامپیوتر، تلفن همراه، چاپگر و…) که به شبکه وب متصل شود، اختصاص داده می شود، IP در واقع یک شماره شناسایی یکتا برای یک ارتباط تحت وب است که با آن کامپیوترهای مختلف (یا سرورهای مختلف) در شبکه گسترده وب از هم بازشناخته می شوند، بدین ترتیب موقعیت جغرافیایی کاربر، اطلاعات اتصال به شبکه و… قابل شناسایی و پیگیری است، البته باید توجه نمود که بیشتر کاربران خانگی از IP اختصاص داده شده توسط سرویس دهنده خود (ISP یا Internet service provider) استفاده می کنند، لذا IP آنان در واقع شماره اختصاص داده شده توسط شرکت خدمات دهنده اینترنت است که معمولا تعداد و سری خاصی از IP ها را برای اتصال در اختیار دارد، از این رو IP شما در هر بار اتصال به اینترنت ممکن است تغییر کند، منتها کشور، نام و موقعیت جغرافیایی سرویس دهنده شما همان اطلاعات ISP خواهد بود، چون شما از یکی از کانال ها و شماره های اتصال آن شرکت استفاده می کنید.
در ابتدا که استاندارد های شبکه وب تعریف گردید، از اعدادی بر مبنای 32 بیت برای ایجاد شماره های IP استفاده شد که به آن، آدرس های اینترنتی نسخه 4 می گویند (IPv4 یا Internet Protocol Version 4)، در این نسخه که هم اکنون نیز در حال استفاده است، از ترکیب اعداد بر مبنای 32 بیت نهایتا تا سقف 4.3 میلیارد (4.294.967.296) آدرس اختصاصی قابل ایجاد است، از طرفی در این نسخه از آدرس های پروتکل اینترنت تعداد 18 میلیون آدرس برای شبکه های شخصی (private networks شامل سری 10.0.0.0 الی 10.255.255.255 تعداد 16777216 آی پی آدرس، 172.16.0.0 الی 172.31.255.255 تعداد 1048576 آی پی آدرس و 192.168.0.0 الی 192.168.255.255 تعداد 65536 آی پی آدرس) و 270 میلیون آدرس نیز برای کامپیوترهای میزبان شبکه (multicast) اختصاص داده شد (multicast به طور ساده به معنی تکنیکی است که در آن با اختصاص یک IP به یک ابر سرور، امکان پشتیبانی از تعداد زیادی سرورهای زیر مجموعه با آن فراهم می شود، multicast ها در واقع به نوعی سرورهای اصلی وب محسوب می شوند).
از لحاظ بررسی ساختاری، IP های نسخه چهار از چهار قسمت مجزا تشکیل می شوند که بین آنها یک نقطه (.) قرار می گیرد، در هر قسمت نیز می توان از یک عدد 1 تا 3 رقمی استفاده کرد (8 بیت) که شامل 0 تا 255 می شود (این اعداد بر مبنای باینری محاسبه شده اند)، به طور مثال: 46.21.88.166 یا به فرض آی پی پیش فرض ابزارهایی که به شبکه متصل نیستند به صورت 127.0.0.1 است که به آن localhost نیز می گویند، به این ترتیب هر وسیله ای که به اینترنت متصل می شود، دارای یک شماره شناسایی خاص و یکتا است که موقعیت آن را (یا در بیشتر موارد موقعیت سرویس دهنده آن را) مشخص می کند، اما شاید این سوال به ذهنتان برسد که کشور و موقعیت کاربر را چگونه از شماره آی پی آن بدست می آورند؟ پاسخ این است که اطلاعات هرIP از دو قسمت تشکیل شده است، قسمت مربوط به شبکه یا سرور و قسمت مربوط به وسیله ای که به شبکه متصل است، به طور مثال سه قسمت اول یک IP ممکن است نشانگر ISP باشد که به شما سرویس اینترنت ارائه می دهد و عدد آخر نشانگر شماره وسیله ای است که به آن سرویس دهنده متصل شده است، لذا ممکن است چند IP متفاوت به شکل نمونه زیر از یک خدمات دهنده اینترنت داشته باشیم:
45.21.88.162 – 45.21.88.163 – 45.21.88.164
از آنجایی که اطلاعات سرویس دهنده اینترنت و مالک حقیقی آی پی در منبع رسمی، مستقل و بین المللی ارائه دهنده مجوز آدرس های اینترنتی ICANN یا (International Company for the Assignment of Names and Numbers) ثبت شده است، لذا هویت آن نیز مشخص و در دسترس است و از طرفی اطلاعات مشترکین نیز درISP موجود است، لذا اگر شرایط اقتضاء کند، می توان موقعیت دقیق کاربر را مشخص کرد (البته برای عموم معمولا تنها موقعیت ISP قابل ردیابی است، اما برای سازمانهای امنیتی، موقعیت کاربران نیز در شرایطی قابل دستیابی است)، باید توجه داشت که معمولا ISP ها از پروتکل DHCP یا (Dynamic Host Configuration Protocol) استفاده می کنند، بدین معنی که با هر بار اتصال شما به اینترنت، به صورت داینامیک یکی از آدرس های آزاد شده به شما اختصاص پیدا می کند و با قطع اتصال، ممکن است IP مورد نظر به فرد دیگری اختصاص داده شود، لذا IP در این نوع خود، یک شماره همیشگی نیست و در هر اتصال معمولا متفاوت خواهد بود (به این نوع آی پی ها به اصطلاح داینامیک می گویند).
در ابتدای شکل گیری شبکه اینترنت، تعداد 4.3 میلیارد آی پی آدرس رقمی بود که کسی گمان نمی کرد روزی به انتهای ظرفیت خود برسد، اما به مرور و با گسترش فعالیت های تحت وب و لزوم اتصال دستگاههای مختلف به شبکه که هر کدام نیازمند شماره شناسایی ویژه ای بودند و از طرفی خرید شمار زیادی از IP ها توسط شرکت ها و بلا استفاده ماندن آنها سبب شد که تحقیقات بر روی نسل جدیدی از آدرس های اینترنتی شروع شود، این کار تحقیقاتی بعدها در قالب نسخه 5 ارائه شد که تنها جنبه آزمایشی داشت، اما با آمدن نسخه 6 از آدرس های اینترنتی، مسئله محدودیت تقریبا برای همیشه حل شد، چرا که در این سری از IP ها، شماره ها بر مبنای 128 بیتی در نظر گرفته شده که نتیجه، رقم بسیار قابل توجهی است (3.403 ضرب در 10 به توان 38، یعنی چیزی بیش از 300,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000,000 آی پی آدرس!)، از این رو از سال 2012 به بعد به تدریج سازگاری و انتقال به سوی IP های نسخه 6 آغاز شده و همچنان ادامه دارد، البته به دلیل چالش های نرم افزاری و سخت افزاری انجام این کار، عمل مهاجرت از آی پی نسخه 4 به 6 ممکن است چندین سال به طول انجامد؛ در زیر چند نمونه از این نسخه از آدرس های وب را ملاحظه می کنید.
در این نسخه از بلاک های 16 بیتی (هشت بلاک 16 بیتی) استفاده شده که در مجموع یک آدرس 128 بیتی را تشکیل می دهند که علاوه بر اعداد از حروف بر مبنای استاندارد hexadecimal (شبیه آنچه که در css دیده ایم) استفاده شده است.
آیا انتقال به آی پی نسخه 6 تاثیری هم بر کاربران دارد؟
شاید این پرسش به ذهنتان برسد که این نقل و انتقال که از آن صحبت کردیم، آیا تاثیری هم در امورات روزمره مربوط به کامپیوتر و اینترنت دارد یا خیر؟ آیا باید کار خاصی انجام دهیم؟
پاسخ به این سوال این است که به عنوان یک کاربر عادی، این انتقال در بسیاری جهات از نظرهای ما مخفی است و توسط شرکت های ارتباطی و سرورها انجام می شود، اما اگر در سیستم شما نرم افزارهایی مبتنی بر شبکه و از مدت ها پیش نصب شده باشند که همچنان از فناوری های قدیمی استفاده می کنند، شاید نیاز به بروز رسانی هایی باشد، اما در کل مهاجرت از آی پی های نسخه 4 به آی پی های نسخه 6 می تواند حیات آینده وب را تضمین کند و لذا به دردسرهای احتمالیش (بیشتر برای شرکت ها و خیلی خیلی کم تر برای کاربران) می ارزد.
IP های استاتیک و داینامیک چیست؟
در آخر این مطلب آموزشی پیشگام وب بد نیست اشاره ای هم داشته باشیم به آی پی های استاتیک (Static) و داینامیک (Dynamic)؛ همان طور که پیش از این به طور مختصر گفتیم، در مجموع، آدرس های اینترنتی می توانند به دو صورت داینامیک (پویا) یا استاتیک (ثابت) مورد استفاده قرار گیرند، منظور از داینامیک بودن یک IP این است که با هر بار اتصال یک وسیله به اینترنت، یک شماره شناسایی به آن اختصاص داده می شود که این شماره در واقع از بین یک سری آدرس ها به صورت اتوماتیک و تحت پروتکل های سرور (DHCP یا Dynamic Host Configuration Protocol) انتخاب می شود، از این رو اطلاعات هر آی پی در واقع اطلاعات سرویس دهنده ای است که آن آدرس را خریداری کرده و در اختیار دارد، در مقابل نوع دیگری از آدرس های اینترنتی وجود دارد که معمولا طی بازه زمانی بلند مدت، به یک کامپیوتر (معمولا سرور) اختصاص داده شده و موقعیت جغرافیایی و سایر مشخصات آن نیز مشخص و ثبت شده است، به این صورت امکان برقراری یک ارتباط با ثبات بیشتر برای سایر سرورهای متصل به شبکه یا سایر کاربرانی که قصد دارند با استفاده از آی پی، با شما در ارتباط باشند فراهم می شود، آی پی های استاتیک کاربرد های خاصی در اینترنت دارند، از جمله برقراری برخی قابلیت ها مانند VOIP یا (Voice over Internet Protocol)، بازی های آنلاین و هر آنچه که نیاز به موقعیت یابی راحت تر در اینترنت دارد، به همین دلیل این نوع آدرس ها ممکن است به جهت شناسایی و ردیابی راحت تر، مورد هجوم حمله های مخرب یا سوء استفاده های دیگر نیز قرار گیرند که این موضوع تا حدود زیادی به رعایت مسائل امنیتی در سرور بستگی دارد؛ باید توجه نمود که آی پی ها در ساختار هیچ فرقی با هم ندارند و تنها نوع استفاده از آنها سبب می شود که عنوان داینامیک یا استاتیک بر آنها بنهیم.
پروتکلی است ساده برای تبادل ساده پیامهایی از جنس xml بر روی شبکه های رایانه‌ای. این پروتکل معمولاً از HTTP/HTTPS برای داد و ستد داده استفاده میکند. Soap لایه زیر بنای پشته خدمات وب را تشکیل می‌دهد که یک چارچوب پیغام دهی ایجاد میکند که لایه‌های مجرد بیشتری می‌توانند بر روی آن ایجاد شوند.
طرحهای پیغام دهی مختلفی در soap موجودند که معمول‌ترین آنها طرح remote procedure call می‌باشد و بدین گونه است که یک گره شبکه (مشتری) یک پیغام درخواست را به گره دیگر (سرور) می‌فرستد و سرور به سرعت یک پیغام پاسخ را به مشتری می‌فرستد. SOAP جانشین XML-RPC می‌باشد که خنثی بودن درمورد انتقال و تبادل را از آن و پوشش/سرفصل/بدنه را از جای دیگر (معمولا WDDX) به عاریه گرفته‌است.
مخفف Simple Object Access Protocol و یک پروتکل مبتنی بر XML برای رد و بدل کردن اطلاعات بین برنامه ها است. اطلاعات در SOAP به صورت پیام (Message) و از طریق پروتکلهای موجود در اینترنت مانند HTTP منتقل میشود (SOAP در سایر پروتکل ها، مانند SMTP یا MIME نیز قابل استفاده است). به زبان ساده تر، SOAP یک پروتکل برای دستیابی به یک سرویس ارایه شده در وب (Web Service) است.
برخی از ویژگیهای SOAP عبارتند از :
• وابسته به محیط پیاده سازی و اجرا نیست. ( Platform Independent)
• یک پروتکل ارتباطی مبتنی بر XML است.
• از دیوارهای آتش (Firewall) گذر میکند ودیوارهای آتش مانع آنها نمی شوند (Block نمیشوند).
• برای ارسال پیام استفاده میشود.
• برای محیط اینترنت و شبکه طراحی شده اند.
یکی از مسایلی که در دهه اخیر از اهمیت خاصی برخوردار بوده، نحوه ارتباط برنامه های تحت اینترنت با یکدیگر بوده است. همانطور که میدانید برنامه های عادی از RPC که مخفف Remote Procedure Call یا فراخوانی روالهای از راه دور ، برای فراخوانی اشیاء DCOM یا CORBA، استفاده میکنند. اما مشکلی که در این نوع فراخوانیها در بستر اینترنت وجود دارد، مسدود شدن این روشها در Proxy Server ها و دیوارهای آتش (Firewall ها) است. در صورت استفاده از SOAP با این مشکل روبرو نخواهید بود. SOAP به راحتی شما را قادر خواهد کرد تا بین برنامه هایی که در بسترهای متفاوت طراحی شده اند و در بسترهای متفاوتی در حال سرویس دهی هستند، ارتباط برقرار کنید.
FTP یا File Transfer Protocol به پروتکلی اطلاق می شود که برای ارسال و دریافت فایل بین سرور و کلاینت بکار گرفته می شود. در مقابل پروتکل HTTP، پروتکل FTP از قدمت بیشتری برخوردار است و با در نظرگیری تکنولوژی های مورد استفاده در زمانهای قدیم، پروتکل FTP از سرعت پایینتری در مقایسه با پروتکل HTTP برخوردار است. امنیت بکار گرفته شده برای FTP بسیار ضعیف بوده بطوریکه امکان هک شدن داده ها از نظر تئوری برای این پروتکل وجود دارد (برخلاف پروتکل HTTP که از نظر تئوری، امکان هک شدن برای آن وجود ندارد).
ولی چه چیزی باعث محبوبیت FTP شده است؟ بسیار عجیب است که پس از گذشت سالیان سال، کاربران زیادی هنوز از این پروتکل برای ارسال و دریافت داده هایشان استفاده می نمایند. دلیل محبوبیت این پروتکل، شاید بتوان گفت در کاربر پسندی آن است. کاربران می توانند از طریق نرم افزارهای مخصوصی که برای این کار طراحی شده اند، از روی دسکتاپ کامپیوتر خود، فایل های مورد نیازشان را به سرور ارسال، یا دریافت دارند. درست مثل آنکه این عملیات دارد از طریق My Computer انجام می شود.ولی در پروتکل HTTP اوضاع به این منوال نیست. کاربران بایستی از طریق سایت، ابتدا به سرور سایت متصل شوند و سپس مبادرت به دریافت و ارسال داده ها نمایند.
با توجه به محبوبیتی که FTP در بین استفاده کنندگان خود دارد، چنین بنظر می رسد که عنصر سادگی، بر عنصر سرعت غلبه دارد. کاربران زیادی حاضرند وقت خود را فدای سادگی در استفاده نمایند و این خود شاید نمود بارزی باشد از اهمییت کاربر پسندی و سادگی.
پروتکل انتقال فوق متن ( Hyper text transfer Protocol ) مجموعه ای از قوانین برای انتقال فایل ها (متن , تصاویر گرافیکی ,صدا ,ویدئو و دیگر فایل های مولتی مدیا) در شبکه وب می باشد.
وقتی کاربر مرورگر وب را باز می کند بطور غیر مستقیم استفاده از پروتکل HTTP را آغاز می کند .
HTTP بدین مفهوم است که فایل ها می توانند شامل ارجاعهایی به فایل های دیگر باشند که موجب درخواست های اضافی برای انتقال می شود. هر سرور وب علاوه بر صفحات موجود روی آن یک Deamon دارد که برای دریافت و پاسخگویی به درخواست ها تعبیه شده است.
مرورگر وب شما در واقع یک سرویس گیرنده HTTP است که درخواست را برای سرور می فرستد.
وقتی مرورگر وب کاربر با وارد کردن URL یا آدرس IP فایلی را در خواست میکند , مرورگر وب درخواستی برای آن فایل ارسال می کند , مرورگر وب درخواست را به فرمت HTTP در می آورد و برای سرور ارسال می کند و فایل ها بعد از دریافت از سرور برای سیستم درخواست کننده اولیه می فرستد.
https همان http است که از یک SSL استفاده می کند. SSL پروتکل رمز گذاری است که در وب سروری که از https استفاده می کند به کار گرفته می شود. یکی از دلایل مهم استفاده از https انجام خرید آن لاین و مبادله اطلاعات خصوصی از طریق اینترنت است.
پروتکل https مانند پروتوکول http پروتکلی ست برای استفاده از وب سایت ها اما تفاوت https با http در این است که https میان کلاینت کاربر و سرور وب اطلاعات را رمز نگاری می کند و این رمز نگاری توسط certificate ای که آن سایت به شما می دهد اتفاق می افتد . اما در صورت استفاده از پروتکل http دیتای تبادل شده ی شما به سرور وب به صورت plain text تبادل شده و اگر شخصی میان کلاینت شما و به طور مثال مودم اینترنت شما ( می تواند isp و … باشد ) واقع شود و شروع به عملیات arp poisoning نماید ( در این روش مهاجم آدرس مک gateway شما رو جای مک آدرس کارت شبکه ی خودش جا میزنه و به اصلاح شروع به sniff کردن میکنه یعنی تمامی ترافیک ای که قرار است به سمت مودم اینترنت برود ابتدا به سمت این شخص مهاجم می رود و سپس پکت ها از سیستم هکر به سمت gateway واقعی ورانه می شوند . به این نوع حمله man in the middle(mitm) attack می گویند ) می تواند پکت های ارسالی شما به سرو وب را دیده و اگر این دیتا ها رمز نگاری نباشند خواندن محتوی آنها برای هکر کار بسیار بسیار راحتی می شود . برای همین امر است که اکثر وب سایت های مهم ( مانند سرویس دهنده گان ایمیل و یا اینترنت بانک ها و یا … ) حداقل هنگامی که به صفحه ی لاگین و ورود نام کاربر و رمز عبور می رسیم از پرتوکل https استفاده می کنند .
این نکته را اضافه می کنیم که به صادر کنند های certificate CA (Certificate Authority) می گویند و هر شخصی که بخواهد در وب سایت خودش از certificate استفاده نماید بهتر است از ca های شناخته شده certificate بخرد و در وب سایت خودش قرار دهد . برخی از این ca های معروف عبارتند از godaddy – verisign – …
حال این سوال مطرح می شود که مگر نمی شود ما خودمان ca باشیم ؟! در پاسخ باید گفت که بله این امکان هست اما اگر certificate مورد استفاده ی ما توسط ca های متفرقه صادر شده باشد کلاینت هنگامی که می خواهد صفحه ی https ما را browse کند browser آن به او هشدار می دهد که certificate مورد استفاده در این وب سایت valid نیست ! پس این نکته را باید بدانیم که سیستم عامل ها و browser ها از قبل به تعداد مشخص و معینی ca اطمینان دارند و زمانی که صفحه ای که از certificate استفاده می کند ( ssl page ) را باز نماییم ممکن است که مشاهده کنیم درمحیط url بالای صفحه ی مرورگر به رنگ سبز رنگ در آید و این به معنی اطمینان داشتن سیستم ما به certificate مورد استفاده در آن سایت است و اگر محیط url مرورگر به رنگ قرمز درآمد این بدین معنی ست که سیستم ما به آن certificate مورد استفاده اطمینان ندارد ( که دلایل آن را کاملا در ادامه ی مطلب شرح می دهیم ) پس می بینیم که اگر برای وب سایت امان که قرار است دز محیطی عمومی publish شود از ca معتبری استفاده نکنیم کاربران هنگام ورود به صفحه ی امن سایت ما هشدار valid نبودن cerfitiface را می گیرند و احتمالا به آن trust نمیکنند ! اطلاعات مربوط به Cerfiticate را می تواند در همان url در قسمت cerfiticate information دید که صادر کنند ه ی این certificate کیست ؟ برای کجا صادر شده و در چه بازه ی زمانی ای valid است . این نکته را نیز اضافه میکنیم که ما میتوانیم certificate هر ca را روی سیستم خود در لیست trust ها قرار دهیم تا سیستم ما به آن certificate و صادر کننده ی اطمینان داشته باشد ( اما هنگام add کردن Certificate در trust های سیستم باید دقت داشته باشیم و ca مزبور را بشناسیم ) .
در بالا اشاره کردیم که اگر هنگام باز کردن صفحه ی ssl محیط url امان به رنگ قرمز درامد یعنی که این Cerfiticate مورد اطمینان سیستم ما نیست . حال میخواهیم دلایل این مورد را بررسی نماییم :
1- ممکن است تاریخ سیستم عامل ما تاریخ روز نباشد برای مثال ممکن است تاریخ سیستم 3 سال اختلاف داشته باشد و certificate مورد استفاده در بازه ی زمانی 2 ساله valid باشد .
2-ممکن است صاحب سایت از certificate متفرقه ای استفاده کرده باشد ( که در بالا اشاره کردیم اگر آن سایت و ca آن را می شناختیم می توانیم آن را در لیست trust های خود add نماییم )
3- ممکن است مورد حمله ی MITM واقع شده باشیم و شخصی دارد پکت های ما را sniff میکند و این بدین معنی ست که ممکن است شخص یک certificate جعلی را به ما بدهد تا بتواند پسورد و سایر اطلاعات مهم ما را بدست آورد . پس باید دقت کنیم که هر cerfiticate ای رو در trust های سیستم خود قرار ندهیم که چه بسا ممکن است آن Certificate مربوط به یک هکر ای باشد که میان ما و اینترنت واقع شده است !
از موارد بالا موارد 3 و 1 و 2 به ترتیب می توانند بیشتر برای ما اتفاق رخ دهند پس خیلی خیلی باید به مورد 3 دقت داشته باشیم ! و توصیه برای کاربران عادی این است که اگر در محیط url خود دیدند که certificate مورد اطمینان نیست ( به اصطلاح failed میشود ) در صورتی که از تاریخ سیستم خود اطمینان دارند که به روز است بدون این که پسورد و نام کاربر خود را وارد کنند آن صفحه را ببندند . و اگر به اشتباه لاگین کردند سریعا از آن محیط sign out کنند و از محیطی که این مشکل را ندارد مجددا لاگین کرده و تمامی پسورد ها و ایمیل های recovery و … را تعویض کنند .این نکته را اضافه می کنم که اگر هکر ای شبکه ی ما را sniff کند آن شبکه بسیار کند می شود . و در آخر این نکته را اضافه میکنیم که عملیات sniff کردن و arp poisoning جرم حساب می شود .
توجه : با اين روش به تمامي اكانت هاي ايميل دسترسي خواهيد داشت و نيازي به وارد كردن مشخصات ورودي نيست.
پس از ورد مانند مرحله قبل ابزارهاي ميل سرويس را مشاهده خواهيد كرد.
——————————————————————–
از طريق تنظيم نرم افزارهاي ارسال و دريافت
در سي پنل بر روي آيكن مشخص شده كليك كنيد
بعد از اين مرحله بر روي Go to Webmail Login كليك كنيد.
در مرحله بعدي بر روي Configure Mail Client كليك كنيد كه در تصوير فوق نيز مشخص شده است.
در مرحله اخر همانطور كه مشاهده مي كنيد ليستي از تنظيمات ايميل براي نرم افزار ها موجود است.
با دانلود هر يك از آنها بسته به نظر شما ، نرم افزار بصورت اتوماتيك كانفيک شده و نيازي به تنظيم دستي نيست.
توجه : اگر دامنه اي در اختيار نداريد و يا دامنه به هر علتي مانند ست نشدن DNS ها در دسترس نيست از آدرس زير براي ورود استفاده كنيد :
5.9.74.92:2082
Username : نام كاربري دريافتي
Password : رمز عبور دريافتي
چنانچه دامنه در اختيار داريد و تمامي اقدامات پيش نياز را انجام داده ايد بدين صورت عمل كنيد :
ابتدا آدرس دامنه خود را وارد كنيد و در آخر آن كاراكتر : و عدد 2082 را اضافه كنيد.
( به جاي عبارت domain.com آدرس دامنه خود را وارد كنيد ) http://domain.com:2082 براي مثال
Username : نام كاربري دريافتي
Password : رمز عبور دريافتي
اگر مشخصات رو درست وارد كرده باشيد وارد پنل خواهيد شد. در اولين ورود كنترل پنل از شما مي خواهد كه آيا مي خواهيد تنظيمات اوليه براي شروع را انجام دهيد يا خير.
پيشنهاد مي شود گزينه No را انتخاب كنيد. چون در ادامه تمامي اقدامات را خودمان انجام خواهيم داد.
– در سي پنل چندين آيكن وجود دارد كه هر يك براي عمل خاصي طراحي شده اند.
سي پنل يك ابزار براي مديريت فايل ها و اطلاعات است. اين نرم افزار با اتصال به سرور فضاي ديسک سخت ، عوامل سخت افزاري و نرم افزاري آن را در اختيار مي گيرد و با در اختيار قرار دادن رابط گرافيكي به كاربر موجب سهولت كار و مديريت بهتر مي شود.
همچنين اين نرم افزار امكان شخصي سازي قسمت هاي مختلف سرور به فضاهاي مختلف را داراست كه موجب استفاده بيش از يك نفر از سرور مي شود كه در واقع سرور اشتراكي را تشكيل مي دهد.
اين نرم افزار داراي دو محيط متفاوت مي باشد كه يك محيط براي مديريت سرور و يك محيط براي مديريت اطلاعات كاربران استفاده مي شود.
سي پنل هم اكنون محبوب ترين كنترل پنل مديريتي است كه در سرتاسر دنيا از آن استفاده مي شود. اين كنترل پنل هزينه اي بوده و داراي لايسنس است.
كنترل پنل هاي محبوب ديگري نيز وجود دارند كه محبوترين آنها دايركت ادمين و پلسك است.
ایمیل 
چت آنلاین 
پشتیبانی 
